Ród Ōhara

Muszę w końcu napisać o rodzie Ōhara, któremu Kurashiki bardzo dużo zawdzięczają, i którego ślady widoczne są na każdym kroku.

Historia rodu zaczyna się pod koniec XVII wieku, kiedy Ōhara Tadanori przeprowadza się ze wsi Kataoka (obecnie dzielnica miasta Okayama) do wsi Kurashiki.

O drugiej głowie rodu, czyli o Ōhara Tadayuki niczego się nie dowiedziałam :(

W 1769 r. we wsi Kurashiki zorganizowano Kurashiki gisō, czyli magazyn, w którym składowano zboże na wypadek klęsk żywiołowych lub głodu. Działalność magazynu wspierało 74 wpływowych mieszkańców wsi. Jednym z nich był również Ōhara Kanemoto – trzecia głowa rodu. W 1795 roku jeszcze za jego życia rozpoczęto budowę domu rodzinnego, który istnieje do dziś w dzielnicy Bikan.

Ōhara Yoshimichi, następca Kanemoto, zajmował się transakcjami ryżowymi (spieniężaniem ryżu zgromadzonego w magazynach) i prowadził hurtownię bawełny (nieprzetworzonej, tych białych „kulek puszkowych”). 

Ōhara Sōhei, piąta głowa rodu, rozwijał rodzinny biznes stając się jednym z bogatszych ludzi w Kurashiki. Działał także jako lokalny urzędnik. Ponieważ nie miał dzieci, w 1858 roku adoptował syna pewnego wasala z Okayamy. Młodzieniec otrzymał imię Kōshirō i w 1882 roku został głową rodu.

Ōhara Kōshirō (1833-1910) powiększał majątek rodzinny (bardzo zróżnicowany: od sklepu z kuponami materiału na kimona, przez handel odziarnioną bawełną i ryżem, aż po finanse, poza tym byli właścicielami ziemskimi). Stał się jedną z niezwykle zamożnych osób nie tylko w Kurashiki, ale nawet w prefekturze Okayama. W 1888 roku został pierwszym prezesem przędzalni Kurashiki Bōsekijo (działająca do dziś jako KURABO INDUSTRIES LTD.), a w 1891 roku – prezesem nowo powstałego Banku Kurashiki (Kurashiki Ginkō). 

Jego syn, Magosaburō (1880-1943), przejął po ojcu prezesury w przędzalni i banku. Bank akurat połączono z kilkoma innymi bankami tworząc nowy Bank Chūgoku. Oprócz działalności przemysłowo-finansowej, wspierał Dom dziecka w Okayamie założony przez filantropa Ishii Junji (1865-1914), założył trzy instytuty naukowe, prywatną szkołę uzupełniającą handlową (obecne Liceum Handlowe w Kurashiki), szpital (obecny Centralny Szpital Kurashiki), firmę Kurashiki Kenshoku (obecne przedsiębiorstwo chemiczne Kuraray Co., Ltd.), Muzeum Sztuki Ōhara. 

Ósma głowa rodu, Ōhara Sōichirō (1909-1968), najstarszy syn Magosaburō, przejął wszystkie biznesy po ojcu, ale najwięcej energii poświęcił firmie Kurashiki Kenshoku i wprowadzeniu do produkcji przemysłowej włókna winylon oraz opracowaniu nowej sztucznej skóry Clarino (udało się w 1964 r.; wykorzystywana jest m.in do wyrobu tornistrów szkolnych). Działał także w dziedzinie kultury. Założył m.in. Kurashiki Mingeikan (Muzeum Rzemiosła Ludowego, otwarte w 1948 r.) i Kurashiki Kōkokan (Muzeum Archeologiczne, otwarte w listopadzie 1950 r.), a także Ligę Dorzecza Rzeki Takahashi (1954 r.). 

Ciekawostka: młodsza córka Sōichirō wyszła za mąż za młodszego brata obecnej emerytowanej cesarzowej Michiko.

Dziewiąta głowa rodu to Ken’ichirō (1940-), syn Sōichirō. W latach 1968-1990 pracował w firmie Kurashiki Rayon (to Kurashiki Kenshoku po zmianie nazwy), przez ostatnie 8 lat jako jej wiceprezes. W latach 1990-1998 pełnił funcję wiceprezesa Banku Chūgoku. W późniejszych latach działał w różnych instytucjach i organizacjach, np. był prezesem zarządu Muzeum Sztuki Ōhara (1991-2016).  

Dziesiąta głowa rodu to Ōhara Akane (1967-), córka Ken’ichirō. W 2000 roku dołączyła do Zarządu Muzeum Sztuki Ōhara, a obecnie pełni funkcję Prezesa Zarządu. 

Tak w skrócie przedstawia się historia rodu. O wielu miejscach, które stworzyli będę pisać szczegółowo.

Podsumowując, można rzec, że gdzie nie spojrzysz zauważysz coś związanego z rodziną Ōhara ;-)