Kurashiki – historia w pigułce

Jeszcze 400 lat temu tu, gdzie leży miasto Kurashiki rozciągało się płytkie morze z licznymi wysepkami. Pierwsze prace nad osuszaniem tych terenów rozpoczął w okresie Azuchi-Momoyama (1573-1603) daimyō z zamku Okayama, Ukita Hideie. Osuszanie już na wielką skalę kontynuowano na początku okresu Edo (1603-1868).

Osuszone tereny były mocno zasolone i nie nadawały się pod uprawę ryżu. Dlatego też zaczęto na nich sadzić odporne na sól bawełnę i igusę (igusa, sit rozpierzchły, wykorzystywana do wyrobu wierzchniej warstwy tatami). Te działania z biegiem lat dały początek przemysłowi włokienniczemu, z którego obecnie znane jest Kurashiki.

Wraz z nastaniem okresu Edo Kurashiki zaczęło podlegać bezpośrednio Edo bakufu, czyli siogunatowi Tokugawów. Zarządzane było przez daimyō z zamku Bitchū-Matsuyama: Kobori Masatsugu i później przez jego syna Kobori Masakazu.

W 1642 r. do Kurashiki przybył Yonekura Heidayū – oficjalny zarządca, urzędnik siogunatu. W 1746 r. wybudowano daikansho, czyli „kompleks biurowy”, w którym pracowało kilkunastu urzędników. Kurashiki stały się centrum polityczno-ekonomicznym, z którego zarządzano okolicznymi terenami.

Miasto zaczęło tętnić życiem. Dzięki położeniu u ujścia rzeki Takahashi rozkwitał handel. Stąd wyruszały statki transportujące towary, m.in. bawełnę do odległych południowych i północnych regionów Japonii. 

Wraz z postępem prac osuszających, Kurashiki straciło bezpośredni dostęp do morza, więc żeby go przywrócić, wybudowano kanał nazwany rzeką Kurashiki. Wzdłuż rzeki kupcy zaczęli budować magazyny, w których składowali bawełnę, ryż i igusę przeznaczone na handel. Najlepsze czasy przypadły na okres 1688-1704. Wtedy też uformował się układ/szkielet miasta nad rzeką Kurashiki.

W początkach XIX wieku Nozaki Buzaemon rozpoczął produkcję soli na „polach solnych” (saliny morskie). Miał tych salin tak dużo, że nazwano go „królem soli”. Jego solny biznes przetrwał do naszych czasów jako firma Naikai Salt Industries Co., Ltd. 

W 1881 r. ruszyła pierwsza w kraju prywatna przędzalnia, rok później kolejna, a w 1889 r. Ōhara Kōshirō (1833-1910) otworzył przędzalnię wyposażoną w najnowsze angielskie maszyny i urządzenia (obecna Kurabo Industries Ltd.). Działalność tych przędzalni przyczyniła się do ogromnego rozwoju miasta i przemysłu włókienniczego.

W połowie okresu Meiji (1868-1912) wybudowano kolej i dworzec Kurashiki. Stopniowo zaczęto odchodzić od morskiego transportu towarów na rzecz kolejowego.

W 1930 r. Ōhara Magosaburō (1880-1943), urodzony w Kurashiki przedsiębiorca i filantrop, syn Kōshirō, wybudował pierwsze w Japonii prywatne muzeum sztuk pięknych prezentujące kolekcje sztuki zachodniej. 

Wraz z początkiem wojny na Pacyfiku (1941 r.) na polecenie marynarki wojennej firma Mitsubishi Heavy Industries, Ltd. przystąpiła do budowy fabryki samolotów na terenach powstałych po regulacji koryta rzeki Takahashi. Fabryka ta stała się celem ataku powietrznego 22 czerwca 1945 r. przeprowadzonego przez armię amerykańską i została praktycznie zrównana z ziemią.

Po wojnie ówczesne Ministerstwo Rolnictwa rozpoczęło projekt tworzenia polderów w okolicach dawnej fabryki. W późniejszych latach na tych terenach powstał nadmorski okręg przemysłowy Mizushima.

Stara część miasta, leżąca nad rzeką Kurashiki i pochodząca z okresu Edo, uniknęła zniszczeń wojennych. W 1968 r. ustanowiono prawo o zachowaniu tradycyjnego krajobrazu miasta Kurashiki. Z kolei w 1979 r. już na poziomie państwowym stara część miasta została uznana za dzielnicę z ważnymi tradycyjnymi budynkami podlegającymi ochronie.

A co w ogóle oznacza słowo kurashiki? Skąd taka nazwa miasta?

Otóż, podobno wywodzi się od słowa kurashikichi, które oznacza teren, na którym w magazynach składowano przed transportem produkty zebrane jako podatki (głównie ryż). Kurashikichi istniały na całym obszarze Japonii.

Trochę się rozpisałam i wyszła mi historia taka bardziej w pigule niż w pigułce ;-)

Pokrywa studzienki hydrantu podziemnego